کتاب " زندگی نزیسته ات را زندگی کن " اثر رابرت الکس جانسون، از آرشیو برادر جان را برای مطالعه پیش از خواب و پس از بیداری انتخاب کردم. کتاب خوبی است در مورد کهن الگوی سایه و دارای راهکارهایی برای آزاد شدن از زندان های تکرار و روزمرگی پس از سی سالگی. آنقدر کتاب را پسندیدم که تصمیم دارم یکبار دیگر بخوانمش. ترجمه روانی هم از خانم سیمین موحد دارد. میانسالی زمانی است که پس از تلاش بسیار برای بدست آوردن و ساختن زندگی ، می بایست کمی هم خودمان باشیم. می خواستم تحلیل هایی در مورد کتاب بنویسم اما ترجیح دادم بخشی هایی از کتاب را بازگو کنم که برای خودم به منزله ی جمله ها و پاراگراف های کلیدی بود.
از کتاب :
- در فرهنگ ما، فرافکنی متقابلرا پیش شرط ازدواج می دانند. به نظر ما بدیهی است که با کسی ازدواج کنیم که عاشقش هستیم، اما این به مرور زمان موثر واقع نمی شود. عاشق شدن یعنی اینکه عمیق ترین زندگی نزیسته مان را به کسی بدهیم که مدتی برایمان نگه دارد تا موقعی که آماده ی پس گرفتنش شویم. اما برای موفق شدن رابطه، جایی در این مسیر، هر یک از طرفین باید فرافکنی شان را پس بگیرند و زندگی نزیسته خودشان را اعاده کنند. ... اخیرا مرد صادقی برایم توضیح می داد که چرا درخواست طلاق کرده. او گفت:" عشق من به زنم تمام شده. او دیگر نیازهای روحی مرا برطرف نمی کند." نتوانستم جلوی خودم را بگیرم و نگویم، " مگر انتظار دیگری داشتی؟"
کاش فقط این را درک می کردیم که انتظار این را داشتن که کس دیگری زندگی نزیسته ما را حمل کند فقط تا مدتی قابل قبول است - تا موقعی که کا ما قوی تر شویم - و روزی این جریان باید به پایان برسد.
- رابطه ی حقیقی تنها می تواند بر پایه ی عشق انسانی استوار باشد و عشق انسانی هم با عشق رمانتیک و عاشق بودن فرق دارد.
- به شوخی به دوستان میانسالم می گفتم که می خواهم پیامی روی دستگاه تلفنم ضبط کنم که بگوید: " لطفا با شنیدن صدای بوق به من بگویید کی هستید و چه می خواهید و اگر می دانید چطور به این سوالات پاسخ بدهید، نابغه ی نیمه ی دوم عمر هستید."